De hond dient een ruime en open veldaanpak te tonen waarbij veel ruimte wordt genomen; maar de Braque Français, die met zijn intelligentie en karakter werkt, mag nooit de indruk geven getemd of gemechaniseerd te zijn. Wanneer hij vooruit steekt of wanneer hij vertraagt of zelfs dezelfde plek nogmaals voorbijloopt, is dit vaak omdat hij voelt dat hij het risico loopt om een stuk wild voorbij te lopen dan wel op te laten vliegen. Deze karakteristiek, alsook occasionele kortstondige grondcontroles dienen de hond niet kwalijk genomen te worden, juist integendeel.

De kop dient zo goed als in het verlengde van de ruglijn gehouden te worden. In ieder geval is het niet zo dat deze immobiel is en kan de kop soms net boven of onder de horizontale ruglijn gedragen worden. De hond dient namelijk op zoek te gaan naar waar de verwaaiing zich bevindt afhankelijk van de omstandigheden van het terrein alsook de weercondities. Men krijgt de indruk dat de hond de situatie de baas is. Hij is zeer opmerkzaam en, ten gevolge van het aanpassen van zijn kophouding, kan niets hem ontgaan.

De wijze waarop dood of gewond wild wordt terug gevonden is veel belangrijker dan de wijze waarop dat wild teruggebracht wordt naar de voorjager.

Het zoeken kan met de neus hoog en een stevige galop als de verwaaiing sterk en hoog is. Het kan ook in trot of zelfs wandelpas met de neus laag als de verwaaiing zich laag tegen de grond bevindt of als de geur moeilijk waar te nemen is. Een zachte beet is zeer gewenst. De snelheid waarmee de hond terug komt is van beperkt belang maar het apport dient wel vrolijk te zijn (dit mag niet ogen als een zware opdracht voor de hond), zonder dat de hond aan het spelen is weliswaar.