Juno bleek al snel goed in staat te zijn om zowat iedereen rond haar pootjes te draaien: de kinderen van mijn zus alsook de rest van de familie, onze vrienden, kennissen en ook compleet onbekende mensen die haar pad kruisten. En natuurlijk ontsnapten ook wij daar niet aan. Ze ontpopte zich dan ook tot een zéér sociale hond die graag geniet van aandacht en, als ze dat niet genoeg krijgt, zelf even haar kopje op je been komt leggen om je dan met een zielige blik aan te kijken.

Ook onze Weimaraner – Horus – moest er aan geloven. Was hij in het begin niet vies van haar op haar plaats te zetten, ondertussen laat hij haar met zijn speelgoed spelen, tolereert hij dat ze bij het spelen op wandeling zijn speelgoed afpakt en gebeurt het zelfs al eens dat hij zijn slaapplaats aan haar afstaat. Enkel als iets hem écht niet aanstaat merken we dat hij nog steeds de (honden)baas in huis is.

Binnenshuis werd ze, nadat de puppystreken achter de rug waren, een rustige hond zolang er natuurlijk voldoende buitenshuis met haar gedaan werd. Er werd (en wordt nog steeds) dan ook uitgebreid gewandeld, de veldwerktraining werd opgevoerd en er werd steeds meer verwacht op vlak van gehoorzaamheid (naast “zit” en “kom” komen er ook andere commando’s in het spel zoals “blijf”, “volg” en zeker niet te vergeten: “apport” maar daar moet dan eerst weer “vast” en “los” voor aangeleerd worden).