Juno du Vallon de Beaudini is eigenlijk het resultaat van de zoektocht naar een hond om als beginneling mee de wereld van het veldwerk te kunnen verkennen. De Braque Français Type Pyrenées kwam dan ook niet zomaar ons leven binnen maar werd zorgvuldig gekozen omwille van de (relatief) gemakkelijke trainbaarheid van het ras alsook de hoge mate waarin dit ras in Frankrijk nog in handen is van kleinwildjagers en dan ook specifiek gefokt wordt om te kunnen werken op de velden (waar ook de wedstrijden worden gehouden).

Eens het ras gekozen was, kon de zoektocht naar een goede fokker beginnen en kwamen wij al snel bij “Vallon de Beaudini” terecht die al decennia op topniveau mee draait in de Franse veldwerkwereld. Met Falcom du Vallon de Beaudini hadden zij een prachtige reu (werk- en showkampioen) in handen en met Eglantine du Vallon de Beaudini een zo mogelijk nog betere teef (eveneens werk- en showkampioen).

Toen ik dan vernam dat Eglantine een eerste én meteen ook laatste nest zou produceren en dat Falcom de vader zou zijn, was de knoop snel doorgehakt en werd er een teefje gereserveerd: dat teefje werd Juno du Vallon de Beaudini!

Juno bleek al snel goed in staat te zijn om zowat iedereen rond haar pootjes te draaien: de kinderen van mijn zus alsook de rest van de familie, onze vrienden, kennissen en ook compleet onbekende mensen die haar pad kruisten. En natuurlijk ontsnapten ook wij daar niet aan. Ze ontpopte zich dan ook tot een zéér sociale hond die graag geniet van aandacht en, als ze dat niet genoeg krijgt, zelf even haar kopje op je been komt leggen om je dan met een zielige blik aan te kijken.

Ook onze Weimaraner – Horus – moest er aan geloven. Was hij in het begin niet vies van haar op haar plaats te zetten, ondertussen laat hij haar met zijn speelgoed spelen, tolereert hij dat ze bij het spelen op wandeling zijn speelgoed afpakt en gebeurt het zelfs al eens dat hij zijn slaapplaats aan haar afstaat. Enkel als iets hem écht niet aanstaat merken we dat hij nog steeds de (honden)baas in huis is.

Binnenshuis werd ze, nadat de puppystreken achter de rug waren, een rustige hond zolang er natuurlijk voldoende buitenshuis met haar gedaan werd. Er werd (en wordt nog steeds) dan ook uitgebreid gewandeld, de veldwerktraining werd opgevoerd en er werd steeds meer verwacht op vlak van gehoorzaamheid (naast “zit” en “kom” komen er ook andere commando’s in het spel zoals “blijf”, “volg” en zeker niet te vergeten: “apport” maar daar moet dan eerst weer “vast” en “los” voor aangeleerd worden).