Horus (28/2/2008 – 8/2/2022)

In den beginne

Hoe Horus in ons leven kwam

Eens onze wildere (post-)studentenjaren achter de rug waren, begon het bij ons beiden te kriebelen om een hond aan te schaffen. Zoals bij zovelen ging daar een uitgebreide zoektocht aan vooraf: we voelden ons echter wel al snel aangetrokken tot de jachthonden en dan meerbepaald ofwel een retriever of een staande hond.

Van de jacht en alles wat daar bij hoort, wisten we toen nog niets maar we waren beiden actieve buitenmensen en wilden dan ook een actieve hond die daar deel van kon uitmaken.

Uiteindelijk viel de keuze op ofwel een Labrador Retriever ofwel een Weimaraner Korthaar. We hadden wel een beetje schrik van sommige beschrijvingen over de Weimaraner waarbij we toch meermaals tegen kwamen dat dit ras niet meteen als “beginnershond” wordt aangeraden. Initieel gingen we dan ook op zoek naar een Labrador Retriever. Maar na een negatieve ervaring met een Labrador fokker, kwamen we onderling tot besluit dat we toch voor een Weimaraner zouden gaan en dat we ons uiterste best gingen doen om dat allemaal in goede banen te leiden. Na wat zoekwerk kwamen we in contact met een fokker die nog een laatste pup had en na een eerste kennismaking mochten wij ons de nieuwe eigenaars van een heerlijke pup genaamd Horus noemen!

Het bleek al snel dat wat we hadden gelezen over Weimaraners zeker niet overdreven was! We moeten het heel eerlijk zeggen: wij hebben de eerste maanden veel mooie momenten met Horus gehad maar ook enorm afgezien. Horus was namelijk dolgraag bij ons maar had een absolute bloedhekel aan alleen zijn. We deden alles netjes volgens het boekje en bouwden het alleen zijn stap voor stap op maar het mocht allemaal niet baten: Horus krijste letterlijk het hele gebouw bij elkaar (wij leefden toen nog in een loftcomplex).

Alles hebben we geprobeerd maar allemaal tevergeefs. Tot we uiteindelijk eens een oud en versleten Ikea-kussen in zijn puppyren achterlieten. Daar ging hij meteen op liggen en warempel: hij bleef stil! We gingen er beiden van uit dat dat kussen ongetwijfeld binnen de kortste keren uit elkaar gescheurd zou worden (ja, er zijn die eerste maanden ook wel aardig wat dingen gesneuveld) maar nee hoor: het Ikea-kussen was de magische oplossing!

Voor zijn eerste verjaardag kreeg Horus dan ook een echt hondenkussen waar hij zich lekker in kon nestelen en zo hebben we ondertussen dan ook een hele collectie van (4) hondenkussens want ook onze Braques vinden het heerlijk om zich hier in te nestelen.

Dankzij Horus’ fokker en vooral de eigenaar van Horus z’n vader, werden wij ook aangemoedigd om met Horus aan jachttraining te gaan doen. We hadden tenslotte een energieke jachthond in huis gehaald en die moest natuurlijk zijn energie kwijt geraken! En zo zette Horus ons dan ook eerst op het wedstrijdpad en daarna ook op het jachtpad…

Van wedstrijdspeler tot jager

Hoe Horus ons heeft leren jagen

Al snel bleek dat Horus de training (na het schot) heerlijk vond en we oefenden dan ook zeer regelmatig (zeg maar quasi dagelijks). Daardoor maakten we natuurlijk ook mooi vorderingen en dus werd er al snel geopperd om dan ook maar eens aan wedstrijden deel te nemen. En eens we daar de smaak van te pakken hadden, was er geen weg terug meer…

Horus ging eerst aan de slag op de Belgische africhtingsproeven maar al snel weken we uit naar Nederland waar deze tak van de jachthondensport uitgebreider is. We liepen al snel mee op wat men ondertussen de SJP (Standaard Jacht Proeven) noemt en dankzij de goede resultaten die daar behaald werden, konden we ook aan de MAPs (Meervoudige Apporteer Proeven) gaan deelnemen.

Enkel het allerhoogste niveau (het A-niveau) bleek niet aan ons besteed te zijn. Met name de dirigeerproef was iets waar Horus en ik altijd afwijkende ideeën over hadden. Vermits ik na verloop van tijd ook zag dat Horus dat eindeloze oefenen op dirigeren hartstikke beu was, heb ik toen het wedstrijd lopen met Horus stop gezet. Het moet tenslotte wel voor beiden leuk blijven!

Ondertussen hadden we echter ook al enkele keren de gelegenheid gehad om mee op jacht te gaan om daar als tracker/picker-up dienst te kunnen doen en zo kregen we natuurlijk dan ook de smaak van de jacht te pakken. De ganse opleiding (theorie + praktijk) werd aangevat en na 2 jaar had ik m’n jachtverlof op zak (ja: het eerste jaar had ik ten gevolge van de zenuwen een fout gemaakt in “de hut” en was ik de eerste keer dus niet geslaagd).

En zo begon dan ook weer een heel ander avontuur waar zowel Horus als onze Braques een hoofdrol in spelen…